Επιπλέον, γραμματοκιβώτια και μπασκέτες, Walkable Athens, η στεγαστική κρίση της ΕΕ, φωτοβολταϊκά στα μπαλκόνια, τρίτα μέρη, αυτόνομη οδήγηση στην Ινδία, ιστορία της αστικοποίησης στην Αγγλία
Million dollar question. Γίνονται εξαιρετικές προσπάθειες, ερευνητικές και μη, που όμως στο τέλος τους δεν χτίζουν σε κάτι. Σε κάποιες περιπτώσεις γιατί η ίδια η έρευνα είναι αυτοσκοπός, σε άλλες γιατί ο τρόπος χρηματοδότησης (π.χ. ευρωπαϊκά προγράμματα) σε αναγκάζει να πας στο επόμενο πρότζεκτ, σε άλλες γιατί απλά δεν έχουν εμπλακεί όσοι πρέπει εξαρχής με αποτέλεσμα το έργο να γίνεται "ξένο σώμα". Είναι από τις βασικές προτεραιότητες της Astylab να απαντήσει αυτό το ερώτημα.
Αυτό που σίγουρα θα βοηθήσει, και το συγκεκριμένο έργο αναδεικνύει, είναι το να προσπαθούμε ενεργά να εμπλέκουμε διαφορετικές ομάδες στο δημόσιο διάλογο και σχεδιασμό της πόλης.
Έχετε δίκιο που βάζετε το θέμα φύλου κ urbanism, είναι ο μεγάλος απών στις περισσότερες από αυτές τις συζητήσεις, παρά την καίρια συμβολή γυναικών στο πεδίο (What Would Jane Jacobs Do, που λέει κ το μημ!)
Ποσο μάλλον που η μελέτη των ζητημάτων μέσα από το πρίσμα του φύλου έχει αναδείξει συμπεράσματα κ προτείνει λύσεις που δεν έχει αποδώσει καμία άλλη προσέγγιση - βλ πχ το επιγραμματικά επονομαζόμενο potty parity, κ τη σχέση του θέματος τόσο ιστορικά με την ψήφο των γυναικών όσο κ πιο πρόσφατα με την συμμετοχή στην εκτός σπιτιού ζωή (εργασία, κοινά, κοινωνικοποίηση, κλπ) (Για το ιστορικό του θέματος βλ. αυτό: https://thereader.mitpress.mit.edu/of-moral-reform-and-equal-rights-to-respectable-peeing/ πολύ ενδιαφέρον).
Ο Mάνος μάλλον ήταν λίγο war on cars πριν καν γεννηθούμε εμείς, νομίζω! Δική του πολιτική ήταν πχ οι πρώτες πεζοδρομήσεις στην Αθήνα. Πάντως νομίζω ότι και το 4) βασικά φτάνει, αρκεί να είναι συστηματικό κ με επιμονή!
Βέβαια, το δοκίμασαν φαίνεται αυτό κάτι δήμοι στις αρχές του αιώνα αν τα ξέρω καλά, αλλά τους πήγαν στα δικαστήρια κάτι κάτοικοι κ τα δικαστήρια δικαίωσαν τους κατοίκους 🫠 (Εγώ πάντως ακόμα περιμένω να μου παραχωρήσουν θέση στο δρόμο να αποθηκεύσω τα χειμωνιάτικα, σε μιαν ωραία βίντατζ ντουλαπίτσα που βρήκα στο Γιουσουρούμ κ δε μου χωράει στο σπίτι…τι, όχι;)
Εξαιρετικό λινκ, δεν είχα ξαναακούσει τον όρο potty parity! Και σίγουρα ο Μάνος προηγείται κατά πολύ (ήταν και η πρώτη ψήφος της ζωής μου), χάριν αστεϊσμού το κάλεσμα.
Είναι δύσπεπτο θέμα η χρέωση της στάθμευσης σε τιμές αγοράς, αλλά και για εμένα είναι ο μεγαλύτερος μοχλός. Δεν χρειάζεται να πάμε από το 0 στο 100. Αν το αφήγημα για τους κατοίκους π.χ. του Παγκρατίου ήταν πως οι επισκέπτες θα χρεωνόντουσαν αρκετά ώστε να έβρισκαν πάντα θέση οι ίδιοι και τα έσοδα θα επενδυόταν στη γειτονιά θεωρώ πως θα έβρισκε αποδοχή. Αν ζήσουμε και τη μέρα που όσες δεν θέλουν θέση μπορούν στα 12 τετραγωνικά τους να βγάλουν μια ντουλαπίτσα, ένα πάρκινγκ ποδηλάτων ή μια μίνι παιδική χαρά θα έχουμε πιάσει άλλα επίπεδα πολιτισμού.
Πώς μπορούν τα ευρήματα του Walkable Athens να οδηγήσουν σε λύσεις που όχι απλά θα ακουστούν αλλά θα εφαρμοστούν από την πολιτεία;
Million dollar question. Γίνονται εξαιρετικές προσπάθειες, ερευνητικές και μη, που όμως στο τέλος τους δεν χτίζουν σε κάτι. Σε κάποιες περιπτώσεις γιατί η ίδια η έρευνα είναι αυτοσκοπός, σε άλλες γιατί ο τρόπος χρηματοδότησης (π.χ. ευρωπαϊκά προγράμματα) σε αναγκάζει να πας στο επόμενο πρότζεκτ, σε άλλες γιατί απλά δεν έχουν εμπλακεί όσοι πρέπει εξαρχής με αποτέλεσμα το έργο να γίνεται "ξένο σώμα". Είναι από τις βασικές προτεραιότητες της Astylab να απαντήσει αυτό το ερώτημα.
Αυτό που σίγουρα θα βοηθήσει, και το συγκεκριμένο έργο αναδεικνύει, είναι το να προσπαθούμε ενεργά να εμπλέκουμε διαφορετικές ομάδες στο δημόσιο διάλογο και σχεδιασμό της πόλης.
Έγραψες πάλι Αδάμ ⚡️
Έχετε δίκιο που βάζετε το θέμα φύλου κ urbanism, είναι ο μεγάλος απών στις περισσότερες από αυτές τις συζητήσεις, παρά την καίρια συμβολή γυναικών στο πεδίο (What Would Jane Jacobs Do, που λέει κ το μημ!)
Ποσο μάλλον που η μελέτη των ζητημάτων μέσα από το πρίσμα του φύλου έχει αναδείξει συμπεράσματα κ προτείνει λύσεις που δεν έχει αποδώσει καμία άλλη προσέγγιση - βλ πχ το επιγραμματικά επονομαζόμενο potty parity, κ τη σχέση του θέματος τόσο ιστορικά με την ψήφο των γυναικών όσο κ πιο πρόσφατα με την συμμετοχή στην εκτός σπιτιού ζωή (εργασία, κοινά, κοινωνικοποίηση, κλπ) (Για το ιστορικό του θέματος βλ. αυτό: https://thereader.mitpress.mit.edu/of-moral-reform-and-equal-rights-to-respectable-peeing/ πολύ ενδιαφέρον).
Ο Mάνος μάλλον ήταν λίγο war on cars πριν καν γεννηθούμε εμείς, νομίζω! Δική του πολιτική ήταν πχ οι πρώτες πεζοδρομήσεις στην Αθήνα. Πάντως νομίζω ότι και το 4) βασικά φτάνει, αρκεί να είναι συστηματικό κ με επιμονή!
Βέβαια, το δοκίμασαν φαίνεται αυτό κάτι δήμοι στις αρχές του αιώνα αν τα ξέρω καλά, αλλά τους πήγαν στα δικαστήρια κάτι κάτοικοι κ τα δικαστήρια δικαίωσαν τους κατοίκους 🫠 (Εγώ πάντως ακόμα περιμένω να μου παραχωρήσουν θέση στο δρόμο να αποθηκεύσω τα χειμωνιάτικα, σε μιαν ωραία βίντατζ ντουλαπίτσα που βρήκα στο Γιουσουρούμ κ δε μου χωράει στο σπίτι…τι, όχι;)
Εξαιρετικό λινκ, δεν είχα ξαναακούσει τον όρο potty parity! Και σίγουρα ο Μάνος προηγείται κατά πολύ (ήταν και η πρώτη ψήφος της ζωής μου), χάριν αστεϊσμού το κάλεσμα.
Είναι δύσπεπτο θέμα η χρέωση της στάθμευσης σε τιμές αγοράς, αλλά και για εμένα είναι ο μεγαλύτερος μοχλός. Δεν χρειάζεται να πάμε από το 0 στο 100. Αν το αφήγημα για τους κατοίκους π.χ. του Παγκρατίου ήταν πως οι επισκέπτες θα χρεωνόντουσαν αρκετά ώστε να έβρισκαν πάντα θέση οι ίδιοι και τα έσοδα θα επενδυόταν στη γειτονιά θεωρώ πως θα έβρισκε αποδοχή. Αν ζήσουμε και τη μέρα που όσες δεν θέλουν θέση μπορούν στα 12 τετραγωνικά τους να βγάλουν μια ντουλαπίτσα, ένα πάρκινγκ ποδηλάτων ή μια μίνι παιδική χαρά θα έχουμε πιάσει άλλα επίπεδα πολιτισμού.