Αυτοκινητοκέφαλοι
Επιπλέον, μικροκινητικότητα δημόσιας χρήσης στην Αθήνα, car free Μπογκοτά, η εργασία εξ αποστάσεως μας γλιτώνει 72 λεπτά τη μέρα, υποθαλάσσιο γκαράζ για 7,000 ποδήλατα, η μεταμόρφωση του Τελ Αβίβ
Η γλώσσα είναι ένα εργαλείο που μας επιτρέπει να εκφράζουμε τις σκέψεις και τις ιδέες μας και ο τρόπος που τη χρησιμοποιούμε αποκαλύπτει πολλά για τις υποκείμενες σκέψεις και απόψεις μας. Ίσως υπάρχει και η αντίθετη δράση όπου η ίδια η γλώσσα παίζει ρόλο στο πώς βιώνουμε τον κόσμο και συνεπώς στη διαμόρφωση της σκέψης μας. Η επιλογή των λέξεων, ο τόνος, και η δομή των προτάσεων που χρησιμοποιούμε μπορούν όλα να μεταφέρουν διαφορετικές έννοιες και συναισθήματα.
Πάρτε για παράδειγμα τον τίτλο του παραπάνω άρθρου. Πόσα άρθρα έχετε δει που περιγράφουν τα τροχαία εγκλήματα ή την κίνηση ρίχνοντας την ευθύνη στα αυτοκίνητα και όχι στους οδηγούς, τους πεζούς, τους δρόμους ή τον καιρό; Στην προηγούμενη πρόταση, επέλεξα συνειδητά τη λέξη εγκλήματα αντί για ατυχήματα. Η διαμόρφωση των περισσότερων προτάσεων μας όμως δεν γίνεται μετά από την αποδόμηση της θεματικής σε βασικές αρχές, αλλά αυτόματα από τους προβληματικούς εγκεφάλους μας.
Σε πρόσφατη έρευνα ο Ian Walker, ο οποίος στο παρελθόν έχει αποδείξει ότι οι οδηγοί αυτοκινήτων αφήνουν περισσότερο χώρο στους ποδηλάτες όταν αυτοί δεν φοράνε κράνος ή είναι γυναίκες, έδωσε δυο σχεδόν ίδιες προτάσεις σε 2,000 ανθρώπους αντικαθιστώντας απλά τη λέξη αυτοκίνητο με κάποια άλλη και διατηρώντας το ίδιο νόημα. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Σε ένα παράδειγμα, το 75% των ανθρώπων συμφώνησε με τη δήλωση: «Οι άνθρωποι δεν πρέπει να καπνίζουν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές όπου άλλοι άνθρωποι πρέπει να αναπνέουν τους αναθυμιάσεις των τσιγάρων». Αλλά όταν άλλαξαν μόνο δύο λέξεις - «Οι άνθρωποι δεν πρέπει να οδηγούν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές όπου άλλοι άνθρωποι πρέπει να αναπνέουν τους αναθυμιάσεις των αυτοκινήτων» - μόνο το 17% συμφώνησε. Σε ένα άλλο, μόνο το 37% των ερωτηθέντων συμφώνησε στο ότι η αστυνομία πρέπει να λάβει μέτρα εάν κάποιος άφηνε τα «πράγματά» του στο δρόμο και τα έκλεβαν, ποσοστό που ανέβηκε στο 87% όταν κάποιος άφηνε το «αυτοκίνητο» του.
Θέλετε άλλα παραδείγματα του πως ο εγκέφαλος μας έχει αποικιστεί από το αυτοκίνητο; Όταν σταματάμε την κίνηση σε κάποιον δρόμο, ας πούμε για το Μαραθώνιο, λέμε ότι ο δρόμος είναι «κλειστός». Για ποιον; Για τα αυτοκίνητα. Στην πραγματικότητα όμως ο δρόμος είναι όσο ανοιχτός όσο ήταν πάντα ιστορικά για τους ανθρώπους. Μιλάμε για «ευάλωτους χρήστες του δρόμου», αλλά ευάλωτοι έγιναν όταν αφήσαμε οχήματα 2 τόνων να κυκλοφορούν με αυτές τις ταχύτητες στις πόλεις μας. Μιλάμε για την «κίνηση» λες και είναι κάποιο φυσικό φαινόμενο, και όχι πρόβλημα και αποτέλεσμα του αυτοκινήτου του οποίου επιλέξαμε για να κολλήσουμε σε αυτή. Εγώ δεν έχω «κίνηση». Μιλάμε για «ατυχήματα» στο δρόμο και επιτρέπουμε κάθε χρόνο να πεθαίνουν εκατοντάδες άνθρωποι στην Ελλάδα και εκατομμύρια στον κόσμο (κυρίως ηλικιωμένοι και παιδιά) λες και δεν επιλέγουμε εμείς καθημερινά να θυσιάσουμε αυτούς τους ανθρώπους στο Μέγα Θεό ΖιΛ. Ο Monty Python Terry Jones έγραψε αυτό το παραμύθι το 1992, για έναν βασιλιά που επιτρέπει σε έναν δαίμονα να πάρει ένα παιδί από το βασίλειό του με αντάλλαγμα την ικανότητα να πετάξει. Όχι και τόσο λεπτή μεταφορά.
Όσοι ζούμε σήμερα στην Ελλάδα, γνωρίζουμε μόνο έναν κόσμο όπου το αυτοκίνητο έρχεται πρώτο. Για το οποίο σταματάμε ακόμα και στις διαβάσεις. Αυτό δεν μας εξηγεί απλά πώς είναι ο κόσμος σήμερα, αλλά μας υποδεικνύει πώς πρέπει να είναι. Η διαδικασία αυτή σκοτώνει την αλλαγή γιατί ο μέσος άνθρωπος που μεγαλώνει σε αυτόν τον κόσμο, πιστεύει ασυνείδητα ότι δεν μπορεί να αλλάξει. Όμως αυτό είναι μια ακόμη προκατάληψη. Φυσικά και μπορεί.
Τι διαβάζουμε
Ελλάδα
«Γιατί δεν στεριώνει με τίποτα η μικροκινητικότητα στην Αθήνα;». Με πολλές ενστάσεις από εμένα και πολλά καθημερινά παραδείγματα ανθρώπων με πολύ διαφορετική εμπειρία με ηλεκτρικό ποδήλατο στην Αθήνα από τη μοναδική που μοιράζεται το άρθρο. Η βασικότερη; Έχουμε σκαλώσει με τα οχήματα δημόσιας χρήσης τα οποία παγκοσμίως είναι κάτω από το 10% της αγοράς της μικροκινητικότητας και στην Ελλάδα δε θα ήταν ούτε σε αυτό το ποσοστό και ας κατέβαζε και τα 1,000 ποδήλατα που ήθελε η Ridemovi. Το κόστος αυτών των υπηρεσιών είναι ισοδύναμο με το κόστος του ταξί. Ποιος και γιατί να περπατήσει να τα βρει στην Αθήνα και οποιαδήποτε πόλη μας όταν δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, ποδηλατόδρομοι, εκπαίδευση και οδική παιδεία αντί να πατήσει ένα κουμπί και να τον παραλάβουν από το σπίτι του; Δε φεύγουν για τους βανδαλισμούς οι εταιρείες αυτές, και καμία δεν έχει επιχειρηματικό μοντέλο με πάνω από το 90% του στόλου της να είναι λειτουργήσιμος ανά πάσα στιγμή. Απλά αν αυτοί δεν υπήρχαν θα περίμεναν και θα προσπαθούσαν περισσότερο. Μάλλον πρέπει να ξαναγράψω κάτι για το θέμα.
Ένα οδοιπορικό της «Κ» στους δρόμους της αστεγίας.
25 νέες τάσεις, συνήθειες και αλλαγές στην Αθήνα.
Πόλεις του Κόσμου
Για το 80% των κατοίκων της Μπογκοτά, κάθε μέρα είναι μέρα χωρίς αυτοκίνητο.
Το Βερολίνο θα δοκιμάσει αυτό το καλοκαίρι να καταργήσει σχεδόν όλες τις θέσεις στάθμευσης στη γειτονιά Gräfekiez.
Η αύξηση της κάλυψης σε δέντρα κατά 30% στις πόλεις θα απέτρεπε το ένα τρίτο των θανάτων που προκαλούνται από τους καύσωνες.
Οι λύσεις για την ηχορύπανση.
Σύγχρονες συνελεύσεις πολιτών εμπνευσμένες από την Αρχαία Αθήνα.
Μια προβληματική απόφαση για το τι σημαίνει αστική ζωή στο Λονδίνο προτείνει ότι οποιοσδήποτε χτίζει έναν γυάλινο πύργο δίπλα σε έναν ανοιχτό δημόσιο χώρο μπορεί αναδρομικά να αφαιρέσει του ανθρώπους από αυτόν αντί να αγοράσει κουρτίνες.
Η εργασία εξ αποστάσεως μας γλιτώνει παγκοσμίως 72 λεπτά την ημέρα.
Υποθαλάσσιο γκαράζ για 7,000 ποδήλατα στο Άμστερνταμ.
Μεταφορές
Τα λεωφορεία μόνο για γυναίκες του Καράτσι.
Η τοξική αρρενωπότητα τροφοδοτεί την επικίνδυνη οδήγηση λέει το Γαλλικό σώμα οδικής ασφάλειας. Τα στατιστικά αυτό δείχνουν.
Μικροκινητικότητα
Επιστρέφεις το παλιό σου αυτοκίνητο στο Λονδίνο και παίρνεις έκπτωση για ηλεκτρικά ποδήλατα και πατίνια.
Οδηγός για να ξεκινήσετε το δικό σας ποδηλατολεωφορείο! Εγώ θα σας βοηθήσω όσο θέλετε. Το μέλλον της σχολικής μετακίνησης.
Τι βλέπουμε / ακούμε
📺: Η απάντηση είναι γιατί είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Η ερώτηση είναι αυτή.
📺: Διάλογος του Υφυπουργού Μεταφορών Μιχάλη Παπαδόπουλου, της πρώην αντιδημάρχου Βιέννης Μαρίας Βασιλάκου και του Σπύρου Παπαγεωργίου Διευθυντή του mbike.gr για τις «Πόλεις χωρίς αυτοκίνητο». Η ΠοδηλΑΤΤΙΚΗ Κοινότητα σχολιάζει μεταξύ άλλων «ο υφυπουργός μας είπε στην εκδήλωση πως δεν μπορεί να βάλει ένα ποσοτικό δείκτη στο πόσο θέλουμε να πάει “αλλά όσο περισσότερο το αυξήσουμε τόσο καλύτερα” γενικώς και αορίστως.» Thanks!
📺: Ας κλείσουμε θετικά όμως. #thiscouldbeus
