Η αρχή
Η αρχή
Επιπλέον, Athens Civil Society Festival, isobenefit ουρμπανισμός, πράσινα superblocks, έκθεση για το μέλλον των μεταφορών, New Cities Conference 2023, ποδήλατο και τρένο στην Ολλανδία
Πιο προσωπικό γράμμα σήμερα. Ίσως κάποιοι από εσάς να είδατε τα νέα. Η Kineo εξαγοράστηκε από το instacar. Κατά κάποιον τρόπο λοιπόν ολοκληρώνεται αυτό το -πιο σύντομο από όσο σχεδιάζαμε αρχικά- ταξίδι που ξεκίνησε σε χαρτιά και excel το καλοκαίρι του 2020 και επίσημα τον Ιανουάριο του 2021. Οι λόγοι για αυτό και τα επιχειρηματικά μαθήματα είναι για κάπου αλλού, για κάποια άλλη στιγμή. Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι το μεγαλύτερο ταξίδι που ξεκίνησε 12 χρόνια πριν.
Μου έχουν πει πολλές φορές την ιστορία για το πως όταν ήμουν τεσσάρων, ακόμα ζούσαμε στο Ηράκλειο Κρήτης, με άφησαν για πρώτη φορά να πάω μόνος μου στο φούρνο της γειτονιάς. Μέχρι να γίνω 18, και αφού πλέον είχαμε μετακομίσει σε προάστειο της Αθήνας, η σχέση μου με τις μετακινήσεις είχε αλλάξει σημαντικά. Από τα 12 μου ξυπνούσα στις 6.30 για να προλάβω το σχολικό και σε όλες τις υπόλοιπες μετακινήσεις εξαρτιόμουν από το αυτοκίνητο των γονιών μου και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Με το που έγινα 18 έτρεξα να πάρω το δίπλωμα μου. Ήταν αυτονόητο ότι αυτό έπρεπε να κάνω για να ανεξαρτητοποιηθώ και να ενηλικιωθώ. Κάθε ενήλικας που γνώριζα είχε και οδηγούσε αυτοκίνητο. Κάθε επιτυχημένος ενήλικας είχε και οδηγούσε ακριβό αυτοκίνητο. Η τηλεόραση, η μουσική και οι ταινίες μου έκαναν ξεκάθαρο το πως είναι τα πράγματα. Τα κατάφερα με τη δεύτερη και μπορούσα πλέον να φεύγω και να γυρνάω ό,τι ώρα ήθελα χωρίς να σκέφτομαι το κόστος του ταξί. Να βγαίνω έξω όσο συχνά ήθελα χωρίς να θυσιάζω την άνεση μου.
Ταυτόχρονα όμως συνέβη και κάτι άλλο που δεν θα καταλάβαινα για μερικά χρόνια ακόμα. Όταν οδηγούσα, άλλαζα. Γινόμουν επιθετικός, αγχώδης, εγωιστής. Τράκαρα περισσότερες από μία φορές. Αυτό το μέσο έβγαζε στην επιφάνεια μια εκδοχή του εαυτού μου που κατέληξα να απεχθάνομαι. Σκεφτείτε το. Πόσες φορές έχετε ευχηθεί η γιαγιά που περνάει το δρόμο να ήταν λίγο πιο γρήγορη; Πόσες κατάρες εκτοξεύετε ανά λεπτό οδήγησης και πόσες ανά λεπτό της υπόλοιπης ζωής σας; Πόσες φορές έχετε ευχηθεί όλοι οι άλλοι να μην ήταν τόσο μ#@!#ες, απασχολημένοι ή απρόσεκτοι; Πόσες φορές αφού τελικά καταφέρετε να παρκάρετε πρέπει να πάρετε βαθιές ανάσες και να επικαλεστείτε τον Βούδα;
Ήμουν εξαιρετικά τυχερός και προνομιούχος που κατάφερα να ξεφύγω από την παγίδα της εξάρτησης από το αυτοκίνητο και να μπορέσω να τα συνειδητοποιήσω όλα αυτά. Μετακόμισα στο Κάμντεν του Λονδίνου όταν ήμουν 22 ετών. Είχα μια στάση λεωφορείου ακριβώς απέναντι από την πόρτα του σπιτιού μου. Τα λεωφορεία περνούσαν συχνά και στην ώρα τους και μέσα σε 10 λεπτά έφταναν στην καρδιά της πόλης. Η στάση του μετρό, που μπορούσε να με πάει παντού, ήταν στα 5 λεπτά με τα πόδια. Το πιο σημαντικό, μπορούσα απλά να περπατήσω στους περισσότερους προορισμούς μου. 3 λεπτά για το παντοπωλείο, 25 λεπτά για το πανεπιστήμιο, 3 λεπτά για το πάρκο, 3 λεπτά για τον κινηματογράφο, 2 λεπτά για την παμπ. Ναι μεν βρισκόμουν κοντά σε όλα, αλλά για να σκεφτώ να περπατήσω εκεί χρειαζόμουν τα μεγάλα ανεμπόδιστα πεζοδρόμια και την όμορφη θέα τριγύρω.
Με αυτό τον τρόπο έμαθα κάθε μικρό μαγαζί στην περιοχή μου. Το κομιξάδικο, το ιταλικό ντελικατέσεν, το μικρό καφέ πριν το πάρκο. Ήταν η πρώτη φορά που ένοιωθα ότι ζω σε μια κανονική γειτονιά με αληθινούς ανθρώπους. Απολάμβανα κάθε λεπτό αυτής της εμπειρίας. Κάποια στιγμή έκανα τη σύνδεση. Ο τρόπος που μετακινούμουν μέσα στην πόλη άλλαζε τη σχέση μου με αυτήν. Και μέσα από αυτή τη σχέση άλλαζε και η ψυχική μου κατάσταση. Η αντίθεση με την ζωή μου πριν ήταν κραυγαλέα. Και έφταιγε το αυτοκίνητο. Ή, πιο σωστά, η απουσία του.
Όταν τελικά επέστρεψα στην Αθήνα ήξερα ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψω και σε αυτό. Με λεωφορείο που μπορεί να αποφάσιζε να μην περάσει ποτέ. Με τρένο παρατημένο στη μοίρα του. Οτιδήποτε ήταν καλύτερο από τον νευριασμένο, αγχωμένο, επιθετικό εαυτό μου.
Αυτό ήταν σχεδόν 10 χρόνια πριν και η νοοτροπία μου δεν έχει αλλάξει από τότε. Κάποιοι την ονομάζουν car-free (χωρίς αυτοκίνητο ή ελευθέρια από το αυτοκίνητο) όμως εμένα μου φαντάζει ένας περιοριστικός και όχι τόσο φιλόδοξος όρος. Ένας λόγος είναι ότι εξακολουθώ να χρησιμοποιώ αυτοκίνητο 20-30 ημέρες το χρόνο. Όταν αυτό γίνεται από επιλογή, όπως για κάποια εκδρομή, το απολαμβάνω κιόλας. Άλλος λόγος είναι ότι δεν στερώ κάτι στον εαυτό μου, αντιθέτως προσθέτω επιλογές και οι μετακινήσεις μου γίνονται πιο πλούσιες. Πόδια, ποδήλατο, πατίνι, λεωφορείο, μετρό, τρένο, ταξί, αυτοκίνητο. Επιλέγω το κατάλληλο εργαλείο για την κάθε δουλειά. Ευελιξία, λογική, ελευθερία.
Κοντά στα μέσα αυτής της δεκαετίας άρχισα να παρακολουθώ και μια νέα τεχνολογία που ονομάστηκε μικροκινητικότητα. Αρχικά από προσωπικό ενδιαφέρον για το πως θα μπορούσε να εμπλουτίσει τις μετακινήσεις μου. Παράλληλα, επαγγελματικά είχα μαζέψει 5 χρόνια εμπειρίας στο χώρο των μεταφορών, μαθαίνοντας τον κύκλο ζωής ενός οχήματος και τον startup τρόπο λειτουργίας και εργασίας.
Αν συνδυάσεις αυτά τα στοιχεία με τα ιδανικά μου και τις λύσεις που έψαχνα για τις μετακινήσεις μου, αναπόφευκτα οδηγείσαι σε κάτι σαν την Kineo. Όπως κάποτε και εγώ, πολλοί έχουν πιαστεί στην παγίδα της εξάρτησης από το αυτοκίνητο. Ο σκοπός ήταν να χαμηλώσουμε όσο περισσότερο γίνεται τα εμπόδια, οικονομικά και ψυχολογικά, για να δοκιμάσουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Και ταυτόχρονα να τους εκπαιδεύσουμε και να τους εμπνεύσουμε για να το κάνουν σωστά και να τον κάνουν κτήμα τους.
Πλέον γνωρίζουμε πως υπήρχαν στιγμές στις 240.000 μέρες που έχουν περάσει τα ποδήλατα και τα πατίνια μας στο δρόμο όπου κάποιοι συμπολίτες μας συνειδητοποίησαν αυτό που είχα συνειδητοποιήσει και εγώ 12 χρόνια πριν. Όπου ένοιωσαν αυτό το συναίσθημα που συνδυάζει την ελαφρότητα, την αίσθηση του ανήκειν, την υπαρξιακή ελευθερία και τη χαρά. Και φταίγαμε εμείς! Είναι κάτι που με ζεσταίνει βαθιά μέσα μου.
Η δουλειά της Kineo συνεχίζεται, αλλά ίσως τώρα εμβαθύνω και σε άλλες πτυχές της ζωής και των πόλεων μας που μπορεί να το δημιουργήσουν. Ίσως κάνω και άλλες προσπάθειες στο μέλλον. Ίσως βοηθήσω τις δικές σας. Πάντα όμως με τον ίδιο τελικό σκοπό. Να βρούμε αυτό το συναίσθημα. Να πάρουμε πίσω την πόλη.
Ελλάδα
Τελευταία μέρα του 1oυ Athens Civil Society Festival σήμερα.
🎧: Συνέντευξη του Κοσμά Αναγνωστόπουλου για την μικροκινητικότητα με αφορμή τους δύο θανάτους από οδηγούς αυτοκινήτων που παρέσυραν και σκότωσαν χρήστες ηλεκτρικών πατινιών. Εκφράζω την απογοήτευση μου άλλη μια φορά για την κάλυψη της πλειοψηφίας του τύπου που όπως πάντα θέτει το θέμα ως πρόβλημα του μέσου ασχέτως συνθηκών και δεν κάνει καμία προσπάθεια να ξεπεράσει τους τίτλους και τις προκαταλήψεις του. Συμφωνώ 100% με όσα είπε, χαρά στο κουράγιο του.
Αναρτήθηκε ο Οδηγός Δημόσιας Πολιτικής για το Ποδήλατο. Μην με ρωτήσετε άποψη, συνεχίζουμε.
Συμφωνήθηκε η «επίσπευση» των διαδικασιών για τη δημιουργία του Βόρειου Ποδηλατικού Άξονα Αττικής Γκάζι-Κηφισιά. Φτιάχνεται από το 2014.
Ξεκίνησαν οι εκ νέου εργασίες στον Μεγάλο Περίπατο.
Κάλυψη της Ελευσίνας ως τουριστικό προορισμό από το CNN.
«Η παρουσία των μεταναστών στον αστικό ιστό και στον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας γίνεται ολοένα και περισσότερο εμφανής και στον δημόσιο διάλογο».
Αστική ζωή
Ένας οδηγός για τον Isobenefit Urbanism, μια μέθοδο ανάπτυξης και σχεδιασμού πόλεων με γνώμονα την πρόσβαση με τα πόδια στις κύριες καθημερινές υπηρεσίες, τις θέσεις εργασίας, τα εμπορικά κέντρα και τη φύση.
📺: Τα πράσινα superblocks που θέλει να δημιουργήσει η Βαρκελώνη και πως επηρεάζεται η ψυχική μας κατάσταση από την κλιματική αλλαγή και την έλλειψη πρασίνου.
Το Snailbrook του Elon Musk και η ιστορία των εταιρικών πόλεων.
Οι πόλεις πρέπει να επανεξετάσουν τι δέντρα φυτεύουν.
Η Νέα Υόρκη του 1946 από τον Αλμπέρ Καμύ.
Γιατί η κακή ποιότητα αέρα είναι σοβαρό πρόβλημα.
🎧: Το μέλλον του Μιλάνο.
Περισσότερα για την αντίδραση απέναντι στις πόλεις των 15 λεπτών και την ανάγκη να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με το χρόνο.
Γιατί έχουν σταματήσει τα παιδιά να παίζουν στο δρόμο;
Τα jjokbangs της Σεούλ στα οποία βρίσκουν καταφύγιο οι πιο ευάλωτοι κάτοικοι της.
Βιώσιμη κινητικότητα
Κάθε μέρα στην Ολλανδία, 400.000 άνθρωποι φτάνουν σε κάποιο σταθμό τρένου με το ποδήλατο τους και το παρκάρουν εκεί.
Οι αντιφάσεις της μυθολογίας του αυτοκινήτου και της κουλτούρας του αυτοκινητοκεντρισμού.
📺: Τα Τίρανα δείχνουν πως πρέπει να είναι ένας ποδηλατόδρομος.
📺: Και πως θα πάω σούπερ μάρκετ;
Η 2023 έκθεση της McKinsey για το μέλλον των μεταφορών. Και σε podcast αν προτιμάτε.
📺: Για όσους χρησιμοποιείτε το Netflix σας συστήνω το Beef. Μπορείτε να δείτε και απλά την πρώτη τρομακτική μα τόσο ρεαλιστική road rage σκηνή του.
Δεν φορούν όλοι οι ήρωες κάπες.
Τεχνολογία
Νέοι αισθητήρες που είναι εγκατεστημένοι σε δώδεκα τοποθεσίες της Νέας Υόρκης χρησιμοποιούν μηχανική εκμάθηση για να μετρήσουν εννέα διαφορετικούς τύπους χρηστών του δρόμου και πώς αυτοί αλληλεπιδρούν.